Niet op reis, of toch wel?

REIZEN
Het moment dat niemand in de wereld op reis ging, kon of was. Hadden we ooit verwacht dat dit er ooit nog zou zijn?
Overal waar je zelf kon reizen kwam je ook anderen tegen. Vaak zelfs Nederlanders!
Je kon elke dag van het jaar vertrekken. Met de auto, de fiets, trein, bus of per vliegtuig. Waarheen je maar wilde (soms nadat je je visum geregeld had).
Zo vreemd om dat alles niet meer te kunnen. Niet wetende hoe lang deze pandemie gaat duren.
Geplande reizen worden gecanceld of omgezet naar een jaar later, heel ver weg, maar dan zien we dan wel of het kan..

Ik had gelukkig geen reizen gepland staan.
Zoals in 2019; na carnaval naar India, In het voorjaar en de zomer naar Texel en in het najaar met Wouter naar Colombia. 2 Grote verre vliegreizen, 1 reis waar ik ook mijn inkomen mee zou gaan verdienen en dus "nodig" had.
Blij dat ik dat niet voor 2020 gepland had... Blij dat mede doordat ik in 2019 zo reislustig geweest was, ik nog geen plannen had voor reizen in 2020.
Wat ik wél besloten had, was om niet te gaan vliegen in 2020. Omdat ik me steeds meer verdiep in de klimaatproblemen en duurzaamheid. Omdat ik voelde dat ik net als vroeger weer eens wilde gaan kamperen in Frankrijk, om dat fijne gevoel uit mijn jeugd weer eens te mogen ervaren. Ik maakte dit plan, samen met mijn broer, neef en nicht (en gezinsleden). Met z'n achten kamperen in Frankrijk! Heerlijk.
(Lang bleef door de pandemie onduidelijk of de grenzen en de campings open zouden zijn in de zomer, maar inmiddels hebben we een GO!)

THUIS & HUIDHONGER
Was het voor mij ook zo bewust een keuze om veel thuis te zijn in 2020?
Ja, ik had mijn huis gemist. Ik had het gemist alleen te wonen en op te kunnen laden door alleen te zijn. In september 2019 kwam ik thuis/ verhuisde ik van Texel weer terug naar Eindhoven, maar ging vlak daarna naar Colombia om rond te reizen met Wouter.
Na deze reis begon de winter en kon ik me mooi terugtrekken in mijn fijne, eigen huisje.
Als je me kent, dan weet je dat ik weinig heb met de winter en de donkere dagen en dat ik altijd enorm toe leef naar de zomer, zon, warmte (liefst warmer dan 26 graden), lange lichte dagen en picknicken, wandelen en zwemmen in de natuur.

Gooide daar covid-19 even roet in het eten! Vanaf maart moesten we thuisblijven. Konden we geen festivals meer plannen of met vrienden gaan zwemmen of picknicken. Eerst dacht ik nog dat het binnen een paar weken wel over zou zijn. Jij waarschijnlijk ook.
Maar toen ik van mijn nicht, die in het ziekenhuis werkt, hoorde hoe het er daar aan toe ging, drong de ernst van de situatie tot me door.
Ik bleef thuis. Deed supersnel mijn boodschappen en schrapte alle sociale bijeenkomsten uit mijn agenda. Mijn verjaardag kwam en werd gek en stil zonder feestje thuis.
Facetime was een uitkomst, maar vrienden en familie begon ik toch enorm te missen.
Nog bewuster werd ik me ook van mijn "huidhonger". (Betekenis: sterke behoefte aan lichamelijk contact, aan aanraking via de huid, zoals die zich vooral bij baby's en bejaarden manifesteert; ook in algemenere of seksuele zin: sterke behoefte aan huidcontact, om gestreeld of aangeraakt te worden). Afzien.

Maar het alleen zijn, minder sociale verplichtingen en afstand houden tot onbekenden was totaal niet afzien voor mij!
Er kwam opnieuw een rustperiode.
Zoals ik deze bewust had opgezocht door naar Texel te verhuizen, kwam er nu een tweede golf "me aangewaaid". Misschien wel even precies wat ik nodig had.
Waar veel mensen klaagden, slaagde ik er eindelijk in een boek uit te lezen. Ik begon mijn huis verder op te ruimen (Ja ik las namelijk ook "Opgeruimd!" van Marie Kondo uit, haha). Ik kon lummelen en zonnen in mijn fijne tuin. Allemaal dingen waarvoor ik het laatste jaar geen ruimte voelde of geen tijd of rust voor had.
Ik heb zelfs een groot deel van mijn meubels in mooie kleuren kunnen schilderen, waardoor mijn huis nog meer eigen is geworden en een fijne plek om te zijn.

Toen de terrassen en restaurant openden op 1 juni deed mij "een terrasje pakken" of "meteen reserveren om uit eten te gaan" ontzettend decadent aan. Het voelde niet als iets dat ik echt gemist had of wat ik direct weer wilde doen. Ik wil dit uiteindelijk wel weer doen, maar niet meteen zodra het weer kon.
Wat ik meer mis is knuffelen met mijn vriendinnen. Mijn familie een kus kunnen geven. Iemand lijfelijk kunnen troosten of gewoon lekker samen naast elkaar zitten.

WERKEN
Na Texel deed ik uitzendwerk en kwam terecht bij een heel fijn productiebedrijf, waar de maatregelen goed werden gehandhaafd en ik fijn kon werken van 6:00 tot 15:00, met lieve en rustige mensen om me heen. Tijdens het werk had ik de mogelijkheid mijn kennis en awareness te vergroten door middel van het luisteren naar podcasts.
Maar ik zocht ook door naar een nieuwe baan. Een stap in de richting naar iets vasts, wat me rust gaf en voldoening.
Ik solliciteerde bij 2 antroposofische kinderopvang-locaties. Ze waren beide enthousiast en ik koos voor de kleinere locatie, waar ik een fijne rust en harmonie ervoer.
Toen ik begon met werken merkte ik ook dat de kinderen ontzettend lief zijn en stilden enkele kinderen zelfs een deel van mijn huidhonger door te komen knuffelen of even lekker op schoot te willen zitten.
Er kwam een soort rust over me. Ik had een vaste baan! Ik werk 30 uur, vaak binnen 3 dagen en heb dus ook door de weeks lekker wat tijd voor mezelf en het antroposofische past in vele opzichten bij hoe ik zelf in het leven sta. Precies wat ik nodig had!

Al met al heb ik al best een reis gemaakt in 2020. Al is het niet reizen als in "me verplaatsen", maar meer als in "(innerlijke) ontwikkeling". Mijn huis op orde, de focus om weer te lezen, stress geminimaliseerd en genieten van kleine dingen.

Nu is het wachten op het moment dat ik iedereen die ik lief vind weer mag knuffelen en dan ben ik weer compleet! <3