mijn verhaal

Mijn naam is Lonneke, ik ben 39 jaar, wat ik vaak ongemakkelijk vind om te zeggen omdat ik me echt een stuk jonger voel.

Mijn vrienden zouden mij omschrijven als “mezelf, creatief, direct, bewust, loyaal, eerlijk en open”.

Ik heb geen kinderen en als ik er heel kort over moet zijn ben ik daar helemaal oké mee.

Maar ik zal er iets dieper op in gaan en mijn verhaal vertellen.

Op de middelbare school zei ik “Ik zou wel voor mijn dertigste kinderen willen”. Het liep anders.

Met mijn eerste vriendje, die ik had voor ik 20 was, verzon ik namen voor onze toekomstige kinderen. Ik vloeide helemaal mee in de maatschappelijke verwachtingen. Ik ben hetero, ik ben gezond, ik menstrueer, dus ik kán kinderen krijgen. Mijn ouders wilden ook kinderen.

Ik dacht er niet verder over na of ik dat ook wel écht, écht wilde. Ik nam denk ik aan dat ik het wilde.

Pas veel later ben ik kritischer gaan kijken naar de maatschappelijke verwachtingen, hoe onze cultuur omgaat met kinderloze volwassenen en naar voorwaarden die voor mij pasten bij het krijgen van een kind.

Ik kreeg voor mijn 25e nog een lange relatie en ook daarin werd gesproken over het krijgen van kinderen samen. We vonden onszelf nog net te jong, maar het zou later wel komen als het aan ons lag. Deze relatie ging voorbij en vanaf toen kwam er geen vaste partner meer in mijn leven. Dat vond ik soms lastig, soms heerlijk.

Ik werd 30. Mensen gingen vragen stellen. De eerste vrouwen die dicht bij me stonden van mijn leeftijd raakten zwanger. Ik vond het leuk voor ze, maar voelde verder niet veel. Later begonnen vriendinnen het lastig te vinden mij te vertellen dat ze zwanger waren. Dat vond ik een heel apart gevoel. Het feit dat ik geen relatie had vond ik erger dan dat ik niet kon beginnen aan kinderen.

In deze cultuur ben je “anders” wanneer je geen kinderen hebt, maar je bent ook een uitzondering wanneer je geen liefdesrelatie hebt. Alles is ingesteld op gezinnen met kinderen. In de supermarkt, uitjes, op vakantie gaan. Wie kan er nu alleen een huis kopen? En zo nog veel meer. Dat is wat mij stoort en ik ging daar kritischer naar kijken.

Ik heb nooit echt de drang gevoeld om in een hokje te passen en ik heb altijd mijn eigen paden gezocht en bewandeld. Ik heb geen boodschap aan “hoe het hoort”, maar ik doe wat goed voelt voor mij.

Ik besloot al snel dat ik in mijn eentje geen kind wilde, omdat ik voelde dat ik dat qua energie niet zou redden en omdat ik een kind wel wil geven wat ik zelf als fijn ervaren heb in mijn jeugd. Aandacht, rust, geduld. Ik ben pedagogisch geschoold en ben heel erg blij met hoe mijn ouders mij hebben opgevoed. Misschien leg ik de lat hierdoor hoog voor mezelf.

Er kwam geen nieuwe relatie dus ook geen verandering in mijn visie op kinderen krijgen. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me afvroeg óf ik wel een kind wilde en waarom het lijkt alsof alle mensen toch kinderen willen. Best vreemd als je kijkt naar hoe verschillend we allemaal zijn.

Ik verdiepte me meer in het feminisme en hier vond ik gelukkig een veel diverser beeld over vrouwen, moeders en kindvrije mensen. Er ging langzaam een knopje om waardoor ik écht objectiever kon kijken naar wat ik zelf wilde.

Inmiddels werk ik alweer 3 jaar in de antroposofische kinderopvang met vooral kinderen tussen de 0 en 4 jaar en ik heb helemaal mijn roeping gevonden. Ik zit echt op mijn plek. Hierdoor krijg ik toch een vorm van kinderliefde en kan ik mijn liefde én mijn pedagogische visie ook delen met hen. Maar mijn werk kost mij ook enorm veel energie en ik heb zelf al maar een klein batterijtje.

Het voelt zo fijn om na mijn werk thuis te komen in een stil huis, dat helemaal voor mijzelf is, waar ik kan opladen en alleen met mezelf hoef bezig te zijn. Het lijkt soms dat hoe ouder ik word, hoe minder graag ik een kind zou willen.

Maar ik heb geen volmondig “ja” of volmondig “nee” gekozen als antwoord op de vraag of ik moeder wil worden.

Hoe ik het ervaar om kindvrij door het leven te gaan wisselt. De ene keer voel ik me helemaal niet anders dan anderen. Soms voel ik me buitengesloten of alsof ik iets wezenlijks mis, zoals de ervaring om zwanger te zijn en te bevallen en te voelen hoe sterk liefde voor je eigen kind kan zijn.

En soms ben ik blij dat mijn leven niet wordt opgeslokt door het moeder zijn; met opofferingen, slaaptekort, stress en zorgen.

Op je profiel in datingapps kun je invullen of je kinderen wil/ hebt. De optie voor mij staat er niet bij, dus ik heb gekozen voor: “Ik weet het nog niet”.

Ergens voel ik dat het door mijn leeftijd al te laat is voor mij om nog een kind te krijgen, maar wat als ik een relatie krijg en samen met die man wél heel graag een kind zou willen krijgen? Wanneer veranderd dit voor mij in: “het is er gewoon nooit van gekomen”?

Ik val op mannen die jonger zijn dan ik. Dit maakt het daten vaak makkelijker, want zij zijn vaak nog niet heel serieus bezig met het krijgen van kinderen en ze hebben ook nog geen kinderen (want daten met een man die al kinderen heeft, zie ik niet zitten). Is dit iets dat ik bewust zo gecreëerd heb misschien?

Ik heb wel behoefte aan meer gelijkgestemden om me heen. Bijna al mijn vriendinnen hebben kinderen. Vriendschappen zijn zo enorm veranderd. Dat vind ik heel erg lastig en soms gewoon ook stom. Ik heb geen hechte band met de kinderen van mijn vriendinnen. Ik heb die behoefte ook niet en wil ook niet naar ál die kinderverjaardagen. De enige kinderen waarmee ik wel een diepe band heb zijn de kinderen van mijn nicht, maar in mijn ogen vooral ook doordat zij (als moeder) mij bij hun levens betrok, al van kleins af aan. Ze nodigde me uit om met haar kinderen te komen spelen, liet me oppassen of leuke dagjes met ze uitgaan. Maar ze vroeg me ook te komen eten op een gewone dinsdagavond en gewoon bij ze te kunnen zijn.

Naast gelijkgestemden, heb ik ook behoefte aan een toekomstbeeld, anders dan een oude vrijster te zullen worden. Want wat doe je als vrouw zonder kinderen met je leven? En wie gaat er later voor je zorgen als je oud bent?