Eind in zicht
Door: Lonneke
Blijf op de hoogte en volg Lonneke
03 September 2019 | Nederland, Texel
En zo, tijdens drukke dagen met werken, weekendjes met lange reizen op en neer naar huis en de sleur of normaliteit (hoe je het wil noemen) die toeslaat, vergeet ik jullie op de hoogte te houden van ontwikkelingen.
De laatste weken was het niet specifiek druk in de kiosk, alleen met warme dagen was het afzien in die lange spijkerbroek.
Dagen met soms domme klanten, soms een fijne lange werkdag, soms erg lachen met collega's, soms saai en stil.
In de kiosk zijn alle extra medewerkers (die geen vaste aanstelling hebben) al vertrokken, op Nina en mij na. Nina is de dochter van Manuela (Duitse vrouw die al 16 jaar bij paal 17 vast werkt.) Nina heeft zondag haar laatste dag en ik volgende week vrijdag.
Ja, ik kom gauw naar huis!
En je merkt dat het op het strand rustiger wordt. Alle kindertjes zitten weer in hun klasjes, hier fiets je ook de middelbare scholieren tegemoet 's ochtends en Dave en Nino (Texelaars) komen hierdoor ook alleen nog in de weekenden werken. Dus de rust slaat toe. Het voel nu stiekem al een heel klein beetje als een winterdip.
In huis is het ook hard leeggelopen. Wessel en Anneloes blijven de winter (al heeft iedereen hier een zoektocht naar wat hun ideale carrière nou eens zou zijn...) Milou wil nog niet gaan studeren. Nick wil graag ook de winter bij Paal 17 blijven. Bas blijft nog een paar weekjes. Danny gaat de week na mij naar huis en sinds vorige week wonen Manuela en Nina ook tijdelijk in Oudeschild. Dus nog maar 9 mensen! Wel lekker rustig, want de echte die-hard stappers zijn ook al weg ;)
Ik denk dat ik in de winter op Texel heel eenzaam zou zijn. Als je nu al zo goed het verschil merkt.. Je moet dan wel echt een heel fijn, knus eigen huis hebben en vrienden en familie om je heen denk ik. Nee, ik kom lekker thuis in Eindhoven de kerstboom zetten ;)
En ja.. afscheid is ook een tijd van een nieuw begin en een evaluatie.
EVALUATIE:
Was het een vlucht? Was het een pauze?
Het voelde niet als vlucht, wel als pauze.
> Pauze van serieus fulltime zwoegen voor een baas met veel stress.
> Pauze van de drukke, volle stad.
> Pauze van sociale (live)contacten ook wel. Dit laatste was soms fijn, want na je werk hoef je echt helemaal niks meer (behalve soms brood kopen en je haar wassen), maar aan de andere kant miste ik wel regelmatig een spam-partner. Iemand om even mee te kletsen over waar we staan in het leven en even te lachen of nieuwe plannen te maken, of die ander z'n sores aanhoren, haha!
Blij dat ik over 2 weekjes weer een stukje dichter bij jullie woon (al maakt het soms ook geen bal uit, hè Evelien!?)
>Een pauze dus. Waarin ik heerlijk kon uitslapen de meeste dagen. Maar naar buiten hoefde te stappen en in de natuur was. Kon fietsen (en autorijden) zonder stoplichten (écht! Zo'n onverwachts fijne ervaring!).
>Waarin ik kon socializen met huisgenoten wanneer ik thuis kwam (gezellig), maar dit ook niet hoefde (zoals mee op stap om 01:00u).
> Waarin ik helaas niet vaak genoeg heb liggen bakken op het strand.
> Waarin ik nog steeds niet alles van Texel heb gezien en gedaan wat ik me ooit in mijn leven voornam.
> Waarin ik wel m'n tour-du-strandpaviljoen voor 93% heb afgerond en het laatste paviljoen (de final 7%) gepland staat met Suuz voor aanstaande zaterdag!
> Waarin veel lieve mensen me kwamen opzoeken.
> Waarin ik minimaliseren een begin heb gegeven en inzicht dat dit thuis ook moet kunnen; 4,5 maand op een kleine slaapkamer met weinig spullen... "but, hey! All I needed!". Dus thuis lekker het huis op/leegruimen.
> Waarin thuis Wouter even m'n huis introk en weer verliet en dit toch een soort van verdrietig voelde toen hij weer wegging.
> Waarin velen lekker op vakantie gingen, maar ik die nog tegoed heb van mezelf en deze 4,5 maand ook wel een beetje als vakantie voelde.
> Waarin ik voor het eerst van m'n leven af en toe met oordoppen in sliep (tegen het geluid van de gaande en komende stappers en soms ook tegen het gezoem van muggen, want ja, aan de haven wonen heeft ook een nadeel!)
> Waarin ik heb gesolliciteerd maar vooral ook niet.
> En een pauze waarin ik heel vaak lekker in het nu kon leven en door de natuur soms ook even het verleden en de toekomst vergat.
EEN NIEUW BEGIN:
Ja en dan nu de vraag die iedereen me zou willen stellen: "En wat ga je nu doen?" Uuuhm ja...
Als ik thuis kom begin ik met werken voor een uitzendbureau. Nog even nadenken en thuiskomen, waarna ik in oktober met Wouter een reis door Colombia wil gaan maken. Mijn reisdrang blijft groot en nu ik niet vast zit aan een baan ligt de wereld voor mijn gevoel open en aan mijn voeten, waar ik absoluut gebruik van wil maken. Het werk bij Paal 17 heeft me wat spaargeld gegeven om dit dan ook echt te kunnen gaan doen! <3
En dan wordt het tijd om te zoeken naar wat mijn volgende vaste baan wordt. Misschien weer iets tijdelijks, misschien komt er iets op mijn pad of misschien kan ik toch levensmanieren veranderen waardoor ik minder zou kunnen werken.
Soms voelt het heerlijk dat alles nu mogelijk is. Ik heb alleen een huis waar ik graag naar terug ga, maar verder niets waar ik aan vast zit. Eindhoven voelt toch echt als mijn thuishonk, mijn basis. Ik blijf er wonen, al ga ik graag nog vaak op reis.
Maar ook door dit proces en de mensen die ik hier heb leren kennen zie ik dat de grote twijfel vaak heerst bij "mijn generatie". Er kan zoveel, er is zoveel mogelijk, je mag alles zelf beslissen, niemand zal je verplichten, geen beroep is te gek, er zijn opleidingen genoeg, zelfs een diploma is niet altijd nodig of van belang. FOMO heerst (fear of missing out), maar ook zijn we zo kritisch. Zijn we zo kritisch? Of wordt werk inhoudelijk gewoon zwaarder en voelen we ons 24-7 ... (vul beroep in) doordat je altijd bereikbaar bent via groepsapps en ook je collega's en je baas via social media zien wat je doet en wanneer. Soms zou ik wat dat betreft wel terug in de tijd willen. Maar de sleutel voor mij is denk ik vooral om werk te vinden waarvan ik energie krijg, en niet uitgeput naar huis ga. Misschien moet toch nog eens met een coach gaan zitten, maar wat ik wel weet is dat dit proces voor mij nog even wat langer gaat duren dan deze 4,5 maand op Texel.
Bedankt lief eiland.
Tot gauw!
De laatste weken was het niet specifiek druk in de kiosk, alleen met warme dagen was het afzien in die lange spijkerbroek.
Dagen met soms domme klanten, soms een fijne lange werkdag, soms erg lachen met collega's, soms saai en stil.
In de kiosk zijn alle extra medewerkers (die geen vaste aanstelling hebben) al vertrokken, op Nina en mij na. Nina is de dochter van Manuela (Duitse vrouw die al 16 jaar bij paal 17 vast werkt.) Nina heeft zondag haar laatste dag en ik volgende week vrijdag.
Ja, ik kom gauw naar huis!
En je merkt dat het op het strand rustiger wordt. Alle kindertjes zitten weer in hun klasjes, hier fiets je ook de middelbare scholieren tegemoet 's ochtends en Dave en Nino (Texelaars) komen hierdoor ook alleen nog in de weekenden werken. Dus de rust slaat toe. Het voel nu stiekem al een heel klein beetje als een winterdip.
In huis is het ook hard leeggelopen. Wessel en Anneloes blijven de winter (al heeft iedereen hier een zoektocht naar wat hun ideale carrière nou eens zou zijn...) Milou wil nog niet gaan studeren. Nick wil graag ook de winter bij Paal 17 blijven. Bas blijft nog een paar weekjes. Danny gaat de week na mij naar huis en sinds vorige week wonen Manuela en Nina ook tijdelijk in Oudeschild. Dus nog maar 9 mensen! Wel lekker rustig, want de echte die-hard stappers zijn ook al weg ;)
Ik denk dat ik in de winter op Texel heel eenzaam zou zijn. Als je nu al zo goed het verschil merkt.. Je moet dan wel echt een heel fijn, knus eigen huis hebben en vrienden en familie om je heen denk ik. Nee, ik kom lekker thuis in Eindhoven de kerstboom zetten ;)
En ja.. afscheid is ook een tijd van een nieuw begin en een evaluatie.
EVALUATIE:
Was het een vlucht? Was het een pauze?
Het voelde niet als vlucht, wel als pauze.
> Pauze van serieus fulltime zwoegen voor een baas met veel stress.
> Pauze van de drukke, volle stad.
> Pauze van sociale (live)contacten ook wel. Dit laatste was soms fijn, want na je werk hoef je echt helemaal niks meer (behalve soms brood kopen en je haar wassen), maar aan de andere kant miste ik wel regelmatig een spam-partner. Iemand om even mee te kletsen over waar we staan in het leven en even te lachen of nieuwe plannen te maken, of die ander z'n sores aanhoren, haha!
Blij dat ik over 2 weekjes weer een stukje dichter bij jullie woon (al maakt het soms ook geen bal uit, hè Evelien!?)
>Een pauze dus. Waarin ik heerlijk kon uitslapen de meeste dagen. Maar naar buiten hoefde te stappen en in de natuur was. Kon fietsen (en autorijden) zonder stoplichten (écht! Zo'n onverwachts fijne ervaring!).
>Waarin ik kon socializen met huisgenoten wanneer ik thuis kwam (gezellig), maar dit ook niet hoefde (zoals mee op stap om 01:00u).
> Waarin ik helaas niet vaak genoeg heb liggen bakken op het strand.
> Waarin ik nog steeds niet alles van Texel heb gezien en gedaan wat ik me ooit in mijn leven voornam.
> Waarin ik wel m'n tour-du-strandpaviljoen voor 93% heb afgerond en het laatste paviljoen (de final 7%) gepland staat met Suuz voor aanstaande zaterdag!
> Waarin veel lieve mensen me kwamen opzoeken.
> Waarin ik minimaliseren een begin heb gegeven en inzicht dat dit thuis ook moet kunnen; 4,5 maand op een kleine slaapkamer met weinig spullen... "but, hey! All I needed!". Dus thuis lekker het huis op/leegruimen.
> Waarin thuis Wouter even m'n huis introk en weer verliet en dit toch een soort van verdrietig voelde toen hij weer wegging.
> Waarin velen lekker op vakantie gingen, maar ik die nog tegoed heb van mezelf en deze 4,5 maand ook wel een beetje als vakantie voelde.
> Waarin ik voor het eerst van m'n leven af en toe met oordoppen in sliep (tegen het geluid van de gaande en komende stappers en soms ook tegen het gezoem van muggen, want ja, aan de haven wonen heeft ook een nadeel!)
> Waarin ik heb gesolliciteerd maar vooral ook niet.
> En een pauze waarin ik heel vaak lekker in het nu kon leven en door de natuur soms ook even het verleden en de toekomst vergat.
EEN NIEUW BEGIN:
Ja en dan nu de vraag die iedereen me zou willen stellen: "En wat ga je nu doen?" Uuuhm ja...
Als ik thuis kom begin ik met werken voor een uitzendbureau. Nog even nadenken en thuiskomen, waarna ik in oktober met Wouter een reis door Colombia wil gaan maken. Mijn reisdrang blijft groot en nu ik niet vast zit aan een baan ligt de wereld voor mijn gevoel open en aan mijn voeten, waar ik absoluut gebruik van wil maken. Het werk bij Paal 17 heeft me wat spaargeld gegeven om dit dan ook echt te kunnen gaan doen! <3
En dan wordt het tijd om te zoeken naar wat mijn volgende vaste baan wordt. Misschien weer iets tijdelijks, misschien komt er iets op mijn pad of misschien kan ik toch levensmanieren veranderen waardoor ik minder zou kunnen werken.
Soms voelt het heerlijk dat alles nu mogelijk is. Ik heb alleen een huis waar ik graag naar terug ga, maar verder niets waar ik aan vast zit. Eindhoven voelt toch echt als mijn thuishonk, mijn basis. Ik blijf er wonen, al ga ik graag nog vaak op reis.
Maar ook door dit proces en de mensen die ik hier heb leren kennen zie ik dat de grote twijfel vaak heerst bij "mijn generatie". Er kan zoveel, er is zoveel mogelijk, je mag alles zelf beslissen, niemand zal je verplichten, geen beroep is te gek, er zijn opleidingen genoeg, zelfs een diploma is niet altijd nodig of van belang. FOMO heerst (fear of missing out), maar ook zijn we zo kritisch. Zijn we zo kritisch? Of wordt werk inhoudelijk gewoon zwaarder en voelen we ons 24-7 ... (vul beroep in) doordat je altijd bereikbaar bent via groepsapps en ook je collega's en je baas via social media zien wat je doet en wanneer. Soms zou ik wat dat betreft wel terug in de tijd willen. Maar de sleutel voor mij is denk ik vooral om werk te vinden waarvan ik energie krijg, en niet uitgeput naar huis ga. Misschien moet toch nog eens met een coach gaan zitten, maar wat ik wel weet is dat dit proces voor mij nog even wat langer gaat duren dan deze 4,5 maand op Texel.
Bedankt lief eiland.
Tot gauw!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
